Wjeżdżamy na terytoria Badlands… To pierwszy park narodowy na naszej drodze. 500 mil, czyli ponad 800km nocnej podróży z Iowa, przez Minnesotę do Południowej Dakoty. Trasa, którą Google maps liczy na 7 godzin, nam zajmuje prawie 12.

Zestaw dwóch RedBull’i, dwie krótkie przerwy na drzemkę, bezbłędnie prosta autostrada Interstate 90 wciąż na zachód. ..

Po tylu godzinach przemierzania Wielkich Rownin, Badlands robi piorunujące wrażenie i wysoko stawia poprzeczkę kolejnym parkom i monumentom narodowym USA.

Badlands, czyli złe ziemie. Ciężko tędy przejść, trudno o jakiekolwiek uprawy. Nazwa przyjęła się w nomenklaturze geograficznej i dzisiaj określeniem ‚badlandów’ nazywa się wszystkie obszary wyżynne, które w wyniku wyplukiwania wodami deszczowymi poprzecinane są wąwozami.

Krajobraz księżycowy, naprawdę robi wrażenie. I ta przestrzeń… Można tu spotkać bizony. Nam się to nie udało, widzieliśmy za to po raz pierwszy pieski preriowe, big Horn sheeps (czyli owce kanadyjskie, inaczej muflony), a na kempingu króliki florydzkie… 

Na kempingu mieliśmy dodatkowe atrakcje, których dostarczyło nam auto. W miejscowości Interior, gdzie nocujemy, rano następnego dnia Jeep postanawia nie odpalić, pojawia się komunikat o konieczności serwisu.. What?? Jeden z opiekunów pola kempingowego stara się nam pomóc próbując zresetować licznymi przyciskami ustawienia wczytując się uważnie w manual obsługi auta. A co zrobi Polak, żeby dokonać resetu? Oczywiście odłączy klemę akumulatora. Jeep się poddał! 😉

Na zdjęciach trzeba sie uśmiechnąć.. 😉

Bruce Springsteen i jego ‚Badlands’ (jedzie razem z nami w samochodzie na CD)